Welcome at the website of Open Door Foundation Amsterdam. It's a virtual organization. You'll find an explanation in English right under the Jimdo advert. And some articles are in English as well. An apology for some inconvenience.

 

Dit is de website van Open Door Foundation Amsterdam, een virtuele organisatie met het doel om te vertolken waar ongedocumenteerde asielzoekers en migranten tegenop lopen. Op deze website wordt gereageerd op de actualiteit en waar nodig voorzien van een kritisch commentaar.

 

Cor Ofman

 

 

Ondanks een dringend verzoek van de psychologe Marleen Busscher van het TOV (Traumacentrum Ongedocumenteerde Vluchtelingen) weigerde de afdeling Vangnet van de GGD Amsterdam voor een suïcidale asielzoeker opvang te verlenen omdat hij 'geen recht op verblijf heeft' in Nederland. Maar hij is hier en behoort geholpen te worden.

(lees mijn blog op Cor's Corner)

 

‘Mijn landgenoten hebben altijd het recht verdedigd van het individu op zijn eigen vrijheid, op de vrijheid van zijn persoon en de vrijheid van zijn geest. Wanneer in andere delen van de wereld die rechten werden ontzegd, heetten zij hen welkom en namen zij hen op in hun harten en in hun huizen.’ Aldus prinses Juliana tijdens de eerste radiorede die zij op 17 juni 1940 in Canada uitsprak. Deze tekst, die ik in het nieuwe boek van Jolanda Withaar (Juliana's vergeten oorlog) tegenkwam, inspireerde me om na lange tijd weer een tekst teschrijven op mijn blog.

Voor de tekst: zie Cor's Corner.

 

 

 

I'm wishing you a Merry Christmas.

Peace on earth: in South Sudan, Somalia, Syria...

and in your own heart.

 

God bless.

 

 

It's only a short while ago that Junior Barrie decided to go back to Africa.

This young and talented singer-songwriter will performe for the first time in Freetown, on December 28th. I wish him all the best!

I hope some time he will come back, to visit Amsterdam and give a performance over here. We miss him!

 

Watch one of his songs: Black & White Unite:

https://www.youtube.com/watch?v=fH_fhqGiwKs

 

 

Het verhaal van de Vluchtkerkgroep is dat van een continuing story. Een kerngroep van 159 ex-asielzoekers, die ooit het geluk hadden op het juiste moment op de juiste plaats te zijn om door de juiste intaker te worden geregistreerd. En daaromheen een kring van binnenlopers en passanten, kort of langer verblijf houdend in het tentenkamp in Osdorp, de Vluchtkerk in Bos en Lommer, de Vluchtflat in Slotervaart en de Vluchtschans en Amsterdam Centrum. Zo’n honderd stapten heen over het bezwaar in een voormalig Huis van Bewaring te gaan wonen en namen hun intrek in de Vluchtbajes. Voor wat bijzonder kwetsbare mannen en vrouwen vanwege ziek en zeer werd elders adequate opvang geboden. En de rest koos voor de straat. Of liever, voor een creatieve oplossing die voor de zoveelste keer door een kraakgroep werd aangedragen: een onderkomen in de Bijlmer: de Vluchtgarage bij Kralenbeek. Zo’n 90 mensen kunnen daar vooralsnog terecht, mede dankzij een initiatief van Maria Karrar, die eigen sieraden verkocht om de groep aan voedsel en medicijnen te helpen. So far so good. Zo komt Jan Splinter door de winter. Zo kreeg We are here dankzij particulier initiatief een dependance: We are here too!

 

(lees het hele verhaal op mijn blog, Cor's corner)

 

Hoe kunnen we vandaag ‘mensenredden’? Als aaneen geschreven werkwoord bestaat het niet volgens mijn computer. Die suggereert ‘Mensenrechten’. Ja, die zijn de onderbouwing waarom je dat doet: mensenredden. Is mensenredden een beroep of een roeping? Op de achterkant van het T-shirt van de man die in mijn vakantieoord in Frankrijk bij het strand oplet of de badgasten geen gevaarlijke dingen doen, staat het woord Sauveteur. Redder. Hij staat op de uitkijk. Bij Lampedusa staat niemand op de uitkijk om mensen te redden. Er is een systeem bedacht om mensen te weren. Niet om te voorkomen dat mensen op wrakke scheepjes verdrinken. Nee, om ze bij het eerste signaal terug te kunnen sturen naar land van afvaart, terug de ellende in.

 

Willen wij leven met de wetenschap dat we deel uitmaken van een samenleving die zich zo ongastvrij betoont dat ze mensen geen leven gunt in ons midden?

 

(uitgesproken tijdens de Gedenkdienst voor de overledenen aan de grenzen van de Europese Unie, op 2 november 2013, op de steiger voor de Hermitage te Amsterdam. Voor de volledige tekst zie: Preek voor de Koning en andere teksten)

 

zie voor een reportage:

http://www.nieuwwij.nl/video/video-allerzielen-aan-de-amstel/

 

 

Een Egyptische man van in de vijftig. Meer dan vijfentwintig jaar in Nederland. Ooit als ingenieur aan de slag bij DAF. Om voor mij onduidelijke redenen geen verblijfsvergunning gekregen. Dat hoefde vroeger ook niet. Je kwam hier, vond een baan en kreeg een sofinummer, betaalde belasting, zoals zo velen voor en met hem. Op een gegeven moment werd je ‘illegaal’. ‘Witte illegalen’ werden ze genoemd. Eind jaren negentig werden heel wat Marokkanen en Turken alsnog ‘geregulariseerd. Hij niet. Hij had nog een tijdje werk als schoonmaker in een verpleegtehuis. Later als vrijwilliger bij een opvangcentrum. Hij werd ziek. Een ernstige afwijking in de hersenen, bloedvaten die als een spons gaatjes hadden. Zoiets. Moeilijk te opereren, zei de neurochirurg van het AMC indertijd, zo’n twaalf jaar terug. Je kon door een operatieve ingreep blind worden, verlamd raken of zelf doodgaan. Het devies was: een ‘conservatief beleid’: niet ingrijpen tenzij het niet anders zou kunnen.

Geen behandeling was in de ogen van de IND een goede reden om te zeggen: ‘dan kan hij ook terug naar Egypte. Als het nodig is kan hij ook daar worden geopereerd’. Hij was kennelijk nog niet lang genoeg in Nederland om hier ‘geworteld’ te zijn. Dat ben je pas na dertig jaar. Hij kon het niet begrijpen.

Een zieke man, regelmatig tegen de grond vanwege een soort epileptische aanval. Vaak per ambulance naar een ziekenhuis. De aanvallen namen toe met de tijd. Omdat het AMC niets meer kon doen liep hij voor behandeling bij een neuroloog in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis. Ik moest wel eens wat steggelen in verband met de rekeningen. Omdat het OLVG het door het CvZ gecontracteerde ziekenhuis voor de behandeling van ‘illegalen’ kwam hij daar om de haverklap terecht. De rekeningen konden dan worden verhaald op het ‘solidariteitsfonds’ van het CvZ.

Toen kon hij, opeens weer in het AMC terecht. Voortschrijdende techniek maakte een operatie nu wel mogelijk. Eindelijk.

Ik hoorde al een tijdje niets meer, tot het me te lang duurde. Je kunt niet zomaar in het ziekenhuis navraag doen over een patiënt. Toen kreeg ik het nieuws: hij was kort na de operatie op de intensive care overleden. De neurochirurg heeft alsnog gelijk gekregen: hij is er aan dood gegaan.

In Egypte kon hij als homoseksueel niet zijn wie hij wilde zijn. En in Nederland voelde hij zich als wrakhout op het water.

Zijn advocaat schreef: ‘Ik heb de IND een brief gestuurd waarin ik meedeel bijzonder teleurgesteld te zijn in het feit dat de beslisambtenaar in eerste aanleg geen notie heeft genomen van de ernst en omvang van de zaak. Jammer genoeg was de bezwaarambtenaar die nu met zijn zaak bezig was en tot de conclusie was gekomen dat er nu iets moest gebeuren in positieve zin te laat. Zij was er overigens ook stil van. Ik heb haar verzocht dit onder de aandacht te brengen van met name degene die die eerste beslissing heeft genomen, in de hoop (niet de verwachting) dat er iets van wordt geleerd. Misschien dat het iets oplevert voor vergelijkbare gevallen na hem. Heel erg triest is het om te hebben moeten zien dat een zo lieve man zo heeft moeten sappelen in Nederland en min of meer in het zicht van een betere toekomst is overleden zonder dat te weten.’

Ik heb de ambulancedienst die hem kort voor de operatie nog had vervoerd maar geschreven dat ze de rekening nog bij het CvZ kunnen declareren.

 

Cor Ofman

 

(zie voor meer 'klein leed' de verhalen op Cor's corner)

 

 

 

En toen was er al meteen een alternatief, in stilte voorbereid door een groep krakers: een leegstaand pand in de Jan Tooropstraat. Plek zat voor alle oudbewoners van de Vluchtkerk. Ruim bemeten. Slechts twee personen op een kamer. Ik ben razend benieuwd voor hoelang de ruimte beschikbaar blijft. Vooralsnog is burgemeester van der Laan niet van plan om in te grijpen. Nu de Key nog. En graag wat electriciteit. En nieuwe, enthousiaste vrijwilligers om de tent mee te helpen runnen.

De Duitsers zouden het een 'Gnadenfrist' noemen. Een genadig uitstel, totdat er voor de groep een oplossing is gevonden.

Op hoop van zegen dan maar.

 

 

De tijd tikt. 31 maart einde van de Vluchtkerk in de voormalige Jozefkerk. 'Tom Poes, verzin een list', suggereerde ik vrijdagavond nog aan Simon Bontekoning, de beleidsadviseur vreemdelingenbeleid van het gemeentebestuur. Hoe verder? Ligt de verantwoordelijkheid op het bordje van de overheid? En als die het laat afweten bij de jongeren die de Vluchtkerk mogelijk maakten? Of bij de kerken die de actie hebben ondersteund? Lees mijn blog: 'Alle filialen open'.

 

 

‘Vluchtkerk biedt valse hoop’, las ik toen ik de krant van vrijdag 15 maart van de deurmat oppakte. In het schaarse licht en zonder bril kon ik nog net de onderkop lezen: ‘Kritiek Raad van Kerken: Asielzoekers zijn beter af in AZC dan in godshuis.’

Met al mijn bedenkingen over de Vluchtkerk kon ik een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken: komt uitgerekend de Raad van Kerken in Nederland met een negatief verhaal, terwijl politici als Joël Voordewind en Linda Voortman aandacht vragen voor de situatie van uitgeprocedeerde vluchtelingen en zich sterk lijken te maken voor een barmhartiger behandeling van mensen die geen kant op lijken te kunnen.

Maar als ik mijn bril opzet, lees ik dat niet een woordvoerder van de Nederlandse Raad van Kerken kritiek uitoefent, maar Ingrid Schippers, van de Werkgroep Opvang Uitgeprocedeerden, die deel uitmaakt van de Taakgroep Vluchtelingen van de Amsterdamse Raad van Kerken. En dat de kop natuurlijk het werk is van de koppenmaker van Trouw, die ook had kunnen luiden: ‘Kerkleden denken verschillend over Vluchtkerk’.

 

De opvatting van Ingrid Schippers is geen nieuws. Al voor het ontstaan van de Vluchtkerk, toen, bijna onder het raam van haar kantoor, een zestiental uitgeprocedeerde asielzoekers in de tuin van de Protestantse Diaconie bivakkeerden onder een tentzeil dat over het kunstwerk ‘de werken van barmhartigheid’ was heen gespannen, had zij de dossiers gelezen en geconstateerd dat er voor die groep geen perspectief was, behalve medewerking verlenen aan vrijwillig vertrek. Dan konden ze opvang krijgen in een vrijheidsbeperkende locatie (VBL) en met de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) meewerken aan terugkeer naar land van herkomst.

Voor de Somaliërs, Irakezen, Congolezen en Ethiopiërs was dat geen aantrekkelijk alternatief. Zij vertrokken naar de Notweg in Osdorp, dat uitgroeide tot een heus tentenkamp met een dikke honderd bewoners.

Toen dat op last van burgemeester Eberhard van der Laan moest sluiten, kwam er een aanbod: één maand opvang in een tiental gemeenten buiten Amsterdam. De groep liet zich niet uit elkaar spelen en liet zich vrijwillig arresteren. Een dag later stonden ze weer op straat.

 

En toen was er opeens de Vluchtkerk. Jonge mensen, van evangelische christenen tot anarchisten organiseerden in korte tijd de Vluchtkerk, een lelijk betonnen gebouw dat leegstond en dankzij een garantie van de diaconie ‘gehuurd’ kon worden tot eind maart. Vrijwilligers te over van jong tot oud, buurtbewoners en winkeliers die zorgden voor eten, giften die binnenstroomden. En, wat belangrijk was, de asielzoekers organiseerden zich langs de lijnen van hun land van herkomst en werden medeverantwoordelijk voor het geheel. Dat ging en dat gaat gepaard met problemen rondom vreedzaam samenleven. Want hoe ga je in een beperkte ruimte om met spanningen, die ontstaan als mensen uit verschillende culturen vechten voor zelfbehoud. Het is geen zomerkamp van een gereformeerde jongelingsvereniging, maar een plek waar mensen met uiterst traumatische ervaringen in het verleden vreedzaam moeten zien samen te leven, met een voortdurende dreiging uit elkaar gespeeld te worden door beleidsmakers met een andere agenda: hoe kom ik zo snel mogelijk van ze af.

 

De Vluchtkerk is niet een opvang alleen, maar ook een actiegroep. En die is er uitstekend in geslaagd publiciteit te trekken van buiten de kerken, tot BN’ers toe: een verrassingsoptreden van Anouk, een actieve betrokkenheid van Arie Boomsma, optreden van een ‘eigen’ band, We are here, in de poptempel Paradiso. Ik moet het de organisatoren nageven: ik zou er niet in zijn geslaagd zulke activiteiten te ontwikkelen. Dat is de kracht van jongeren die via Facebook en twitter en een actuele website in staat geweest zijn de Vluchtkerk op de kaart te zetten. De vraag is nu of jong en oud binnen en buiten de kerken bereid en in staat zijn met de doelgroep zo te communiceren dat ze niet in een slachtofferrol zitten, of in een vicieuze cirkel van afwisselende dakloosheid en vreemdelingenbewaring, maar ‘bij hun kracht komen’.

 

Hoe nu verder? Dat weet of zegt (nog) niemand. Want opkomen voor de rechten van uitgeprocedeerde vluchtelingen die niet terug kunnen of willen, is een zaak van langere adem. Dat maakten vreemdelingenadvocaat Arie van Driel en hoogleraar vreemdelingenrecht Thomas Spijkerboer eerder al duidelijk in een beraad over het opzetten van een ondersteunende stichting. Daarvoor is goede kennis van het internationale vreemdelingenrecht en een goede interpretatie van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens nodig en het mobiliseren van de publieke opinie in de richting van een herijking van het vreemdelingenbeleid. Ik heb daar wel ideeën over (zie een eerder geschreven blog), maar die omzetten in een door een democratische meerderheid gesteunde maatregel is een tweede.

 

Blijft mijn onaangename gevoel bij de woorden ‘valse hoop’. ‘Ik kan je geen hoop bieden’, was het eerlijke antwoord van Jo van der Spek, de actievoerder die uit het hele land mensen bij elkaar bracht die nu de Vluchtkerk bevolken. Hij zei dat tijdens een conferentie van de UvA en het Wereldhuis, op 23 februari jl. Dat was zijn antwoord op de vraag van een van de bewoners van de Vluchtkerk, die aan de zaal vroeg om hen te helpen. Is het enige antwoord: mobiliseer je, vorm netwerken en doe zoals vele arbeidsmigranten zonder papieren: vind banen en wees solidair met elkaar?

Ingrid Schippers concludeert in het dagblad Trouw dat de asielzoekers met hun verblijf in de Vluchtkerk helemaal niets zijn opgeschoten. ‘Echt waar: het is alleen maar tijd rekken.’ Laat dat laatste nu net de inzet van dokter Co van Melle zijn geweest, die dat tentzeil in de tuin van de diaconie gebruikte om aandacht te vragen voor onderdak aan uitgeprocedeerde asielzoekers om de winter door te komen. Het is 15 maart en het sneeuwt in Amsterdam. De Vluchtkerk is in feite niet meer dan een overbrugging.

 

Er is een Duits woord, Gnadenfrist. Een ‘genadig uitstel’, een wapenstilstand, die de mogelijkheid biedt aan oplossingen te werken. Daarvoor is bereidheid nodig van beide kanten. En een brug die gedragen wordt door de peilers van gerechtigheid en barmhartigheid.

 

(Zie ook bij Nieuwsberichten de verklaring van de Raad van Kerken Amsterdam)

 

 

 

Na het gedwongen opbreken van het tentenkamp in Amsterdam Osdorp moesten zo'n honderd ex-asielzoekers met hun begeleiders op zoek naar alternatieve opvang. Verrassend hoe snel die kwam, om te beginnen in een bunker in het Vondelpark. En toen kwamen een paar mensen op de leegstaande Jozefkerk in het stadsdeel Bos en Lommer. Terug van 'Klimhal' naar 'Bethel' (Huis van God), waar mensen een warm onderkomen konden krijgen. Maar, hoe nu verder? Lees mijn blog.

Of kijk op:  http://youtu.be/Aj1T3qwqzYY en http://www.youtube.com/watch?v=p1L4i8RfcCM&feature=player_embedded

Zie ook:   http://www.devluchtkerk.nl/home

 

 

De GGD hanteert te strikte criteria voor de opvang van zieke dakloze ongedocumenteerden, vindt advocaat Pim Fischer.

Lees de blog.