Een Open Deur blijft nodig

Bijzondere ervaring vanmiddag. Komt een Syrische man binnen, een moslim, die in maart 2009 met mijn collega Theo van Adrichem in gesprek was geweest. Toenmalige problematiek: illegaliteit en huisvesting. En wellicht nog meer, maar dat stond niet in ons cliëntvolgsysteem.

Komt hij vandaag, na drieënhalf jaar, terug met het verhaal dat hij vier keer een droom heeft gehad dat hij werd omarmd door paus Johannes Paulus II. Hij was daardoor vervuld van het verlangen om tot christen gedoopt te worden. Ik zei tegen hem dat hij beter een goede moslim dan een slechte christen zou moeten zijn, vanuit de gedachte dat sommige asielzoekers denken door christen te worden ook recht te krijgen op een verblijfsvergunning. ‘Maar ik wil een goede christen zijn’, zei hij, 'Ik ken de drie godsdiensten van het Boek.'

Ik wilde een afspraak maken in de agenda van Theo, aanstaande maandag bijvoorbeeld. Dat paste hem niet, want hij woonde in het hoge Noorden van het land. Waar hij zich dan kon laten dopen? In de kerk in zijn woonplaats, leek me.

Dat antwoord stemde hem tevreden. Ik gaf hem een exemplaar mee van het boek dat verschenen is ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de Open Deur in 1997. Daarin staat een foto van een pagina uit het gastenboek van de Open Deur, met de naam en de handtekening van Karol Wojtyla, ooit bezoeker van de Open Deur in 1947. Zijn blijdschap kon niet op. Goed dat de deur nog open was. Hij zou open moeten blijven.

Cor Ofman