Twee werelden?

Een groter contrast op één dag is nauwelijks denkbaar.

Een bezoek aan een verjaardagsfeest van een 95-jarige en daaraan voorafgaand een onaangekondigd bezoek van een zwaar getraumatiseerde asielzoeker, die ter plekke herbelevingen krijgt, stemmen hoort, de mannen voor zich ziet die hem hebben gemarteld. Ik zie zijn onrust, zijn angst, zijn afwezigheid tijdens het gesprek. Hij staat onder behandeling bij het Rehabteam van Mentrum. Maar hij durfde het huis niet uit voor de afspraak. Ik hoorde van zijn behandelaar dat ook een gesprek bij Punt P voor het starten van een behandeling van zijn PTSS nog niet mogelijk was omdat de klachten te heftig zijn. Ik ben blij dat hij me toch opzocht. Hij weet dat ik er andere werktijden op nahoud.

Daarom was ik wat verlaat bij het verjaardagsfeest. Een feest van herkenning. Zoveel mensen die ik kende uit de tijd dat ik eind jaren zeventig als pastoraal werker in Oud-West aan de gang ging. Met als middelpunt Jo Keller, de ‘moeder’ van de wijk. Ze had graag jonge mensen over de vloer. Ze konden ‘mee-eten’. Ze genoot van de gesprekonderwerpen op het vlak van geloof en maatschappij. Haar man had zich jarenlang druk gemaakt over de huisvestingnood in Amsterdam. Het resulteerde later in de Roelof Kellerstichting. En daar zat ze, als een oude koningin, te midden van wie haar lief zijn: kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. In een rolstoel weliswaar, maar intens genietend van de aandacht. Op naar de honderd, zeiden we tegen elkaar. Bij leven en welzijn.

Twee werelden? Nee, ik weet ze met elkaar verbonden.